Ćopićeva „Ježeva kućica“ zapravo nosi vrlo jednostavnu poruku ― da bi trebalo voleti svoj dom bez obzira kakav je i da li nam se neko ruga ili ne. Ovaj simboličan tekst o Ježurki Ježić, kao i izložba njom inspirisana, na prvi pogled je namenjena deci. Ali, različiti aspekti koje izložba propituje govore da to nije tako.

„Poema Branka Ćopića Ježeva kućica zauzima posebno mesto u sećanjima na detinjstvo brojnih generacija rođenih u Jugoslaviji. I danas, sedam decenija nakon objavljivanja, ovo književno delo predstavlja polje identifikacije, deljeno mesto sećanja i jak okidač za nostalgiju. Polazeći od ikoničnog statusa koji ima u kolektivnom pamćenju i turbulentne istorije odnosa prema ovoj poemi i njenom piscu, kreirana je izložba koja ima za cilj da pokrene dijalog o zajedničkom nematerijalnom kulturnom nasleđu i njegovim potencijalima kako bismo preispitali svoje identitete danas, istovremeno otvarajući pitanja o značaju doma, odnosa prema bliskoj prošlosti, zajednicama kojima pripadamo, ksenofobiji, sećanju, nostalgiji, mentalnom zdravlju…“, objašnjavaju koncept izložbe njeni autori.

Kao inspiracija za naslov i za osnovnu strukturu izložbe poslužio je citat iz jednog Ćopićevog intervjua („Nekad mi se čini da je dečija literatura samo jedan vid bežanja od stvarnosti, od sukoba sa njom. Od neljudskog sveta čovek se spasava vraćanjem u detinjstvo, izmišljajući novi svet koji je bolji i ljudskiji od onoga koji ga okružuje.“)

Prva celina izložbe, posvećena „Ježevoj kućici“, osmišljena kao fikcija, osmišljena je u saradnji sa decom uzrasta od pet do deset godina iz Beograda, Zagreba i Sarajeva i studentkinjama scenografije Beogradskog univerziteta. Realizovana je kao „interaktivni prostor, poligon za igru i aktiviranje mašte, ali i okvir za refleksiju i međugeneracijske susrete i razmenu“.

Druga celina izložbe bavi se životom Branka Ćopića i ima prevashodno dokumentarni karakter. Soba pisca, pored dokumentarnog materijala, „predstavlja i rekreaciju mesta kreativnosti, odnosno mesta na kojem nastaju Ćopićeva dela, taj izmaštani bolji svet.“

Pored Kolekcije Muzeja Jugoslavije, najveći deo predmeta pozajmljen je iz Srpske akademije nauka i umetnosti i Zadužbine Branka Ćopića, a izložba pruža i uvid u bogatu arhivu intervjua sa brojnim sagovornicima različitih senzibiliteta, usmerenja i generacija koji su snimljeni tokom pripreme ovog projekta.

Autorke izložbe su kustoskinje Muzeja Jugoslavije: Sara Sopić i Mirjana Slavković. U osmišljavanju i realizaciji izložbe takođe su učestvovali: likovni umetnik Siniša Ilić, umetnički kolektiv Karkatag (Ana Dimitrijević i Aleksandar Popović), dizajner zvuka Bojan Palikuća, grafička dizajnerka Jana Vuković, koordinator projekta Dušan Jevtić i arhitektinja Zorica Vesić.

Izložba će biti na programu Muzeja Jugoslavije do 30. aprila 2024.