Piše: Dragan Vojvodić //

Trenutno jedan od najpoznatijih muzičkih festivala u Skandinaviji, a i šire ― Way Out West (WOW) svoju ambicioznost ne pokazuje brojem stejdževa već kvalitetnim izborom muzičara, kao i insistiranjem na održivosti, vege ishrani, rodnoj i LGBT+ toleranciji, reciklaži, sekend hend merču ― ambijentu u kojem je akcenat na muzici gde je, recimo, bez obzira što se festival održava na otvorenom, pušenje zabranjeno sem na  nekoliko izolovanih punktova.

Na ovogodišnjem festivalu, koji se odigrao početkom avgusta u Slotskogenu, jednom od najlepših parkova Geteborga, pored nama manje poznatih, švedskih izvođača, nastupali su mnogobrojni internacionalno prepozantljivi izvođači kao što Pulp, Slowdive, PJ Harvey, The National i drugi.

Sledi top 5 WOW nastupa sa elementima elektronike, jazz fuzije ili ekstremnijeg garažnog ili hardcore zvuka:

Air

Air play Moon Safari naziv je ovogodišnje turneje francuskog elektronskog dua Air koji čine Nicolas Godin i Jean Benoit Dunckel.

Njihov elektronski zvuk nastao je pod različitim uticajima i vezuje se za podžanrove kao što su: space pop, dream pop, downtempo, chillout, electronic pop i slično.

I pored bogatog muzičkog opusa Air je ove godine odlučio da svira samo materijal sa svog prvog albuma objavljenog pre više od 25 godina koji je kritika svojevremeno proglasila za muzičko remek- delo.

Kompletana audio-vizuelna prezentacija, koju je pred geteborškom publikom upriličio Air, bila je u znaku minimalizma: od scene, posebno kreirane samo za njihov nastup, muzičara u belom sve do sferičnih melodija sa Moon Safari-ja.

Album je odsviran u celosti, kao što je i odštampan na vinilu, staro-novom, reaktuelizovanom nosaču zvuka.

Ovako koncipiran nastup Air-a može se posmatrati kao svojevrsni koncept koji koncert izjednačava sa slušanjem muzičke ploče s tim što je audio-doživljaj dodatno dopunjen vizuelnim.

The Kills

Englesko-američki rock duo The Kills nastupio je na manjem stejdžu od Air-a, koji dozvoljava neposredniji, bliži kontakt publike i muzičara. Muzika gitariste Jamie-ja Hince-a i pevačice Alison Mosshart mogla bi se, po svojoj eksplozivnosti, definisati kao garažni rock, što se opet ne može reći za muzičke postave koje umesto bubnjeva koriste ritam-mašinu.

Za odnos koji na sceni grade Jamie i Alison, sugestivni dijalog divlje osviranih gitarskih rifova i isto takvog intenzivnog pevanja koje se pretače u neartikulisana gibanja, hipnotički programirani ritmovi više su nego dovoljna podrška koja kod publike neizbežno stvara osećaj bliskosti karakterističnog za klupsku scenu.

Jack White

Jack White je nastupio na festivalu jer su Queens of the Stone Age, najavljivani kao glavne zvezde festivala, morali da otkažu nastup. Internacionalnu prepoznatljivost Jack White je svojevremeno stekao kao pevač i gitarista čuvenog detroitskog dua The White Stripes, da bi potom, pre no što je započeo samostalnu karijeru, bio frontmen  još dva benda: The Raconteurs i The Dead Weather.

Svoj gitarski zvuk, koji čuveni The Rolling Stones časopis definiše kao postmoderni bluz-rok pastiš White gradi prvenstveno pod uticajem američkog bluza, ali i pod uticajem neizbežnih Iggy-ja Pop-a i The Stooges-a, Led Zeppelin-a, Captain Beefheart-a & His Magic Band-a koji je snimio jednu od najuticajnijih ploča u istoriji rock and roll-a Trout Mask Replica, kao i mnogih drugih.

Svojim muzičkim talentom, sposobnošću improvizacije, energetskim nabojem svog nastupa White je prosto zasenio sve učesnike na ovogodišnjem festivalu. Od prvih taktova pa do samog izlaska sa scene Jack White, pomognut odličnim pratećim bendom, nije prestajao sa produkcijom  ekscentričnog, njemu karakterističnog gitarskog zvuka, menjajući gitare za skoro svaku narednu numeru.

Energetski naboj, koji manifestuje njegovo muziciranje zajedno sa specifičnim nazalnim pevanjem, čini živi nastup Jack-a White-a jedinstvenim i neponovljivim u bukvalnom smislu. Takav doživljaj live izvedbe nećete pronaći  ni na jednom njegovom vinilnom zapisu.

Fever Ray

Jedna od danas, internacionalno, najprepoznatljivijih švedskih muzičara/ki, Karin Elisabeth Dreijer, koja nastupa pod imenom Fever Ray, privukla je veliki broj posetilaca ovog festivala zbog svoje muzike, koja se može definisati kao alternativna/indie elektronika, specifičnog pevanja, ali i zbog vizuelnog karaktera samog nastupa.

Fever Ray svoj vizuelni i muzički identitet na sceni zasniva transformišući se u gotik-dark karakter čiji je izraz lica, tokom čitavog nastupa, poput grča, facijalne ekspresije nalik na Džokera Džeka Niklosona.

Inače, iako Fever Ray svoj privatni život skriva od javnosti, poznato je da se izjašnjava u neutralnom rodu. Na sceni je prati provokativna višečlana ženska postava, multiinstrumentalni bend, prateći vokali i kostimirani transrodni izvođači. Novo vreme donosi novu seksualnost. (Poznato je svojevremeno su  Strenglersi na jednom koncertu tokom izvedbe Nice’n’Sleazy angažovali profesionalne striptizete).

Da se ovaj mini-prikaz ne bi završio samo na vizuelnosti ovog nastupa, treba napomenuti da je Fever Ray svoju popularnost stekla zbog izrazito kreativne muzičke produkcije, kao i zbog zavidnih vokalnih sposobnostima zbog kojih je ostvarila saradnju, između ostalog i sa mnogo poznatijim norveškim elektronskim duom Roykssop.

Glass Beams

Australijski muzički trio iz Melburna Glass Beams kreira svoj zvuk pod jakim uticajem frontmena Rajana Silve. Sin indijskih doseljenika ranu mladost proveo je slušajući očevu kolekciju ploča različite indijske tradicionalne i moderne muzike, ali i zapadnog roka. Sve se to pretočilo i u zvuk Glass Beansa kao fuzija hipnotičke psihodelije zapadnog roka obojena indijskom egzotikom. Njihove dream melodije downtempa, prepune su surf rifova i tzv. wordless pevanja.

Na najintimnijoj sceni unutar  Slotskogen parka publika, ne tako brojna kao na nastupu Air-a ili Fevar Ray, pratila je ovaj nastup sa nepodeljenim simpatijama.